Hinir hæglátu og hinir hraðskreiðu.

27.1.2008 | 10:06

Íslendingar, eða ætti ég að segja Reykvíkingar, skiptast í tvo hópa þegar kemur að borgarumhverfi. Annarsvegar þeir sem gjarna vilja GANGA um gömul stræti innan um gömul hús og svo eru það þeir sem verða að AKA hvert sem þeir fara. Hinir fyrrnefndu vilja garna búa í gömlum húsum, oft smíðuðum úr timbri, en hinir síðarnefndu vilja ekkert annað en steypuhallir og bílastæði upp að dyrum.

Hingað til hefur þessi skipting gengið stórátakalaust í borginni okkar. Þeir sem vildu gamalt (köllum þá hina hæglátu) fengu að spóka sig, í því sem byrjað var að kalla gamla miðbænum, en hinir (köllum þá hinar hraðskreiðu) gátu ekið bílum sínum um bílastæði kringla og linda alls staðar annars staðar í borginni. Það höfðu reyndar heyrst hjáróma gagnrýnisraddir meðal hinna hæglátu um það hvort nauðsynlegt væri aðalgatan þeirra, sem heitir Laugavegur, þurfti endilega að vera undirlögð bifreiðum og viðeigandi mengun - en annars voru hinir hæglátu sæmilega sáttir við sitt.

Svo undarlega sem það kann að hljóma, þá gátu hinir hraðskreiðu samt ekki unað þeim hæglátu þess að fá að vera í friði með sinn smáa, en aldna borgarhluta, og hófu að kaupa upp húsnæði þar í gríð og erg. Nú mega menn ekki halda að hinir hraðskreiðu hafi viljað breyta um lífstíl og hægja á. Nei, þeir ætluðu ekki að leggja bílum sínum og njóta þess að ganga innan um gömul hús og torg. Það var áætlun þeirra að umbreyta gamla borgarhlutanum í bílastæði, með háhýsum í stíl. Þeim fannst það ótækt að nokkrar götur í borginni væru ekki í stíl við allt malbikið og steypuna sem þeir höfðu byggt upp svo ötullega annars staðar í borginni og þeir þoldu ekki að til væri svæðisbútur þar sem fínu bílarnir þeirra hefðu ekki algeran forgang og laus bílastæði.
Reyndar voru einhver laga- og reglugerðarákvæði að þvælast fyrir áætlunum þeirra en hinir hraðskreiðu voru með skothelt plan.
“Látum húsin sem við höfum þegar náð tangarhaldi á drabbast niður. Leifum útigangsfólki að setjast að í þeim. Hávaði, dópistaumgangur og niðurnídd hús verða svo til þess að hinir hæglátu gefast upp og selja okkur afganginn af þessum kofaræksnum. við munum svo malbika og steypa upp í þetta gat og byggt háhýsi samkvæmt nýjustu tísku. Þá getum við loksins lifað hamingjusöm í borginni OKKAR. Ekkert mun geta heft för bílanna okkar og við munum loksins geta lagt þeim beint fyrir framan þær fáu búðir sem að við getum hugsað okkur að versla í á þessum Laugavegi. Og aldrei þurfum við að ganga annars staðar en á göngubrettum líkamsræktarstöðvanna - Húrra".

Það þýddi ekkert fyrir hina hæglátu að höfða til manngæsku hinna hraðskreiðu, hvað þá benda á að nóg pláss væri á Íslandi til að byggja háhýsi, þannig að alger óþarfi væri að rífa niður gömlu húsin þeirra. Menn sáu á eftir einu timburhúsinu á eftir öðru og í staðin kom einn steypustallurinn á eftir öðrum. Oftast byggður í svo miklum flýti að hann lak og var hreint ekki eins hornréttur og hinir hraðskreiðu höfðu teiknað hann. Fleiri og fleiri bílar kæfðu færri og færri fótgangendur í því sem einu sinni var vinaleg og lítil falleg borg.

Sagan mun svo dæma hvort rétt hafi verið að útrýma hinum hæglátu eða hvort hamingjan hafi verið meiri hjá hinum hraðskreiðu þegar þeir höfðu steypt upp í alla Reykjavík.

Þór Þórunnarson

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Breytt s.d. kl. 10:11 | Facebook