Fræðsla eða áróður.

Einn bloggverji hefur farið mikinn undanfarið í trúarumræðunni hér á vefnum og að sjálfsögðu fer nú mikinn í sambandi við kynlífið og er með yfirskriftina “Er verið að kenna 14 ára börnum ósæmileg endaþarmsmök sem eðlileg?” núna á sinni síðu.

Kristinn maður sem slær fram áleitinni spurningu. Maðurinn stælir sig síðan af því hversu miklar umræður hafi skapast í kjölfar greinarinnar. Hann krefst þess í greininni að foreldrar viti um hvað sé verið að fræða börnin um. Hmmm.... Ég sé fyrir mér trúarofstækishópa sem ekki vilja kynlífsfræðslu yfirleitt til handa sínum börnum. “Ekkert kynlíf fyrir hjónaband” og “ekkert kynlíf nema með getnað að markmiði”.

Eru endaþarmsmök ósæmileg? Hvað er eðlilegt þegar kemur að kynlífi eða öllu heldur hvað er óeðlilegt? Hver ákveður það? Á það ekki að vera hvers og eins að ákveða það fyrir sig? Er verið að troða því upp á unglingana ef minnst er á þá staðreynd að til er eitthvað sem heitir endaþarmsmök? Á kynlífsfræðsla ekki að minnast á endaþarmsmök? Kannski heldur ekki munnmök? Hvað ætli aumingja manninum finnist um sjálfsfróun?

Hann bendir á, máli sínu til stuðnings, eitt dæmi þar sem kom “upp alvarleg tilfelli, þar sem unglingspiltar voru að hafa endaþarmsmök við ungar stúlkur og valda skemmdum á þeim í kjölfarið.” Er þetta ekki akkúrat rök fyrir því að það þarf að fræða unglingana um málið? Eða er greinarhöfundurinn að segja að fræðsla hafi orsakað þetta?

Síðan fullyrðir hann að endaþarmurinn sé ekki hannaður fyrir kynmök. Jú rétt er það en það er höndin ekki heldur né munnurinn – á þá alls ekki að nota þessa líkamsparta í kynferðislegum tilgangi? Er þetta ekki bara spurning um að gera það sem manni/konu finnst gott og bera virðingu fyrir makanum? Leifa svo siðapostulunum að sitja einum heima og ....

Fyrir mér snýr þetta að frelsi einstaklingsins. Kynlíf er hinn eðlilegasta og fallegasta athöfn sem til er. Það er siðmenningin svokallaða sem hefur kennt okkur að skammast okkar fyrir nekt okkar og sett kynlíf inn í myrkur og skömm. Það er allt í lagi að gera tilraunir í kynlífinu en aðalatriðið er FRÆÐSLA og það á ekki að ritskoða hana þannig að hún sé í samræmi við tepruskap foreldra. Fræðslan á að vera hlutlæg og fjalla um málið út frá veruleikanum, ekki einhverri draumaveröld. Endaþarmsmök tíðkast, hvort sem sumum líkar betur eða verr. Það á að minnast á þá staðreynd í kynlífsfræðslu svo að unglingar geti tekið sjálfstæða afstöðu til þess.

 

Þór Þórunnarson